Αυτό που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής είναι πως υπάρχει μια συνεχής τάση οπαδοποίησης της κάθε προτίμησης ή θέσης που παίρνει κάποιος.
Παρατηρήσεις τέτοιων συμπεριφορών συναντώ από την κλασική περίπτωση της επιλογής αθλητικής ομάδας με πρωταρχικό το ποδόσφαιρο, ενός πολιτικού κόμματος ή μιας θρησκείας, μέχρι και στην επιλογή εταιρίας κατασκευής κινητών τηλεφώνων ή ποπ τραγουδιστών του “εμπορίου” όπως συνηθίζω να τους χαρακτηρίζω.
Διαβάζω πραγματικά με έκπληξη την κατρακύλα ορισμένων ατόμων σε διαδικτυακές σελίδες ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης να γκρεμίζουν νοήματα λέξεων, να εκφράζονται χυδαία ή να παριστάνουν τους παντογνώστες και μοναδικούς φορείς της μιας και μοναδικής αλήθειας που θεωρούν πως κατέχουν ενώ στην πραγματικότητα είναι άξεστοι, αμόρφωτοι και αναλφάβητοι επιστημονικά παρά το ότι μπορεί κάποιοι να είναι και κάτοχοι ακόμα και περισσοτέρων του ενός τίτλων σπουδών.
Μια ατέλειωτη ακολουθία κραυγών που όσο πιο αυθαίρετες είναι τόσο πιο έντονα μεταδίδονται ώστε να τρυπήσουν τα αυτιά και ακολούθως τον εγκέφαλο του στόχου.
Οι αποδέκτες της παραπάνω άθλιας συμπεριφοράς με τη σειρά τους καταφεύγουν στην ίδια μορφή επικοινωνίας κι έτσι αναπαράγεται ο ρυπαρός λόγος με αυξανόμενη ένταση χωρίς να γίνεται κανένας γόνιμος διάλογος.
Ο καθένας ταμπουρώνεται στη δική του κερκίδα ως οπαδός της μιας και μοναδικής του κοσμοθεωρίας κι έτσι στο τέλος όλοι μένουν προσυλωμένοι στις πεποιθήσεις τους με ακέραιο το δογματισμό τους που για μια ακόμα φορά εξέφρασαν με περισπούδαστο ύφος στην αρένα του δημόσιου λόγου.
Κάπου εδώ λοιπόν εμφανίστηκε ξαφνικά μια πρωτοβουλία πολιτών δήμου Παλλήνης να συζητάει και να ξανασυζητάει και να προσπαθεί να βρει ένα βηματισμό ακούγοντας αριστερά και δεξιά όλες αυτές τις κραυγές που κάποιες όπως ήταν αναμενόμενο είχαν στόχο και την ίδια.
Αυτή η πρωτοβουλία μετά από μερικούς μήνες εξελίχθηκε σε δημοτική παράταξη κι έρχεται να δηλώσει την παρουσία της στο δημόσιο λόγο των πόλεών μας. Ωραία, θα μου πείτε, και τί έρχεται να κάνει άλλη μια παράταξη;
Η δική μου απάντηση είναι ότι έρχεται να ενώσει, ή όπως πολύ ωραία το ερμηνεύει ο Νίκος Ξυλούρης σε ένα τραγούδι που γυροφέρνει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, έρχεται να σμίξει τον κόσμο και να πει τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη.
Έρχεται να πει πως για να πάμε μπροστά πρέπει να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα κι απλά. Έρχεται να πει πως οι αποφάσεις αφορούν όλους μας και πρέπει να έχουμε όλοι λόγο σ’ αυτές.
Δεν είναι δουλειά κανενός “πεφωτισμένου” ή “άριστου” ή “ειδικού” να αποφασίσει και να βάλει τους αυλικούς του να επικυρώσουν διά ψήφου τις αποφάσεις που μόνο αυτός μπορεί να πάρει.
Τα δημοτικά και τοπικά συμβούλια όπως και κάθε θεσμικό όργανο της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν υποχρεώσεις πολύ σοβαρές.
Ο ρόλος των συμβούλων δεν είναι να περιχαρακώνονται στις ενδοπαραταξιακές αντιλήψεις της κοσμοθεωρίας τους, ούτε οι θέσεις ευθύνης είναι καριέρα που κάποιος καθιερώνεται κι εξελίσσεται μέχρι τη συνταξιοδότησή του.
Ο σύμβουλος καλείται να συνεργαστεί με άλλους ισότιμα εκλεγμένους συμβούλους που μπορεί να είναι και γείτονες και όλοι μαζί εκφράζουν αυτούς που τους τίμησαν με την ψήφο τους.
Επιλέγει να ασχοληθεί με τα κοινά γιατί θέλει να αφιερώσει πολύτιμα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας όπως χρόνο, ψυχική και σωματική κόπωση καθώς επίσης κι ένα μικρό μέρος του εισοδήματός του χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Απλώς και μόνο γιατί γνωρίζει ότι το συλλογικό συμφέρον είναι σημαντικότερο από το ατομικό και πως τα οφέλη που θα προκύψουν για όλους αξίζουν όλα αυτά που θα θυσιάσει.
Αυτά είναι τα δικά μου κριτήρια και με αυτά θέλω να πορευτώ με την παράταξη “Εμείς, η πόλη μας”.
